Nieuwsbrieven

Psychologen en dat soort mensen verdienen te veel geld. Nieuwsbrief Kleine Kruishoeve 5 februari 2019 ‘psychologen en dat soort mensen verdienen superveel geld en eigenlijk doen ze niet veel anders dan gewoon wat praten met de mensen’. Deze uitspraak kreeg ik vandaag van mijn 14-jarige puberende dochter te horen. Het was het eerste wat ze zei toen ze van school thuis kwam. ‘Dat is toch echt schandalig he mama dat ze zoiets durven zeggen in de klas’. Mijn eerste gedachte is dat pubers nu eenmaal soms vrij krachtige uitspraken doen zonder er eerst even bij stil te staan wat de impact ervan zal zijn. Dat hoort nu eenmaal bij het leerproces dat pubers doormaken. Als ouder moet je daar niet te zwaar aan tillen dacht ik nog. Mijn pubertje gaat verder: ‘ik had dat nu echt nooit van die leerkracht gedacht’. Ik verslik me in mijn koffie. De leerkracht zei dat in de klas? Ik geloof mijn oren niet. Ik heb, met de nodige oefening, geleerd om mijn spaans temperament toch zo goed als mogelijk onder controle te houden en dus vraag ik mijn dochter op een heel rustige en pedagogisch verantwoorde manier om meer uitleg over hetgeen er in de klas is voorgevallen. Ondertussen voel ik dat mijn nekharen al overeind gaan staan en maak ik me instinctief klaar voor de aanval. Blijven ademen, 4-4-4, in door de neus, uit door de mond. Leg je handen zachtjes op je buik. Voel hoe je woede door je voeten wegstroomt. Gelukkig werkt mijn instant medidatie techniek, die ik de kinderen aanleer ook prima voor mezelf en wordt ik meteen een stuk rustiger. Niemand heeft iets gemerkt. Ik kan nu weer actief luisteren naar wat mijn meisje te vertellen heeft. Toppie! Ze kreeg dit dus blijkbaar te horen van een van haar leerkrachten. Het idee erachter was dat psychologie eigenlijk geen echte wetenschap is. Een vakgebied dat geen meetbare resultaten kan produceren. ‘Iedereen denkt en reageert anders en daarom kunnen een psycholoog en dat ‘soort mensen’ hun cliënten eigenlijk niet naar behoren helpen. Psychologie mag dan weliswaar een ‘zware’ studie zijn, maar echt nuttig voor de exacte wetenschap is ze niet’. Ik laat hier even in het midden of dit de letterlijke woorden waren van de leerkracht. Ik betwijfel het in ieder geval ten zeerste als ik de emotionele toestand van mijn dochter op het moment waarop ze dit vertelde, in rekening breng. Eigenlijk doet dat er ook niet toe. Hetgeen een leerling uit deze uitspraak begrijpt en met zich meedraagt is wat voor mij het belangrijkste is. ‘Niet de boodschap ‘an sich’ is belangrijk. Wel hoe de boodschap bij de ontvanger binnenkomt is van belang’. Ik hoor het mezelf nog zeggen in mijn workshop ‘communicatie met paarden’. En er komt nog meer zei mijn dochter. Een meisje uit de klas reageerde op de uitspraak van de leerkracht: ‘ja dat is zo. Ze maken het soms nog erger met al dat gepraat en gedoe’. De rest van de klas zei niets. Ze keken alleen maar naar elkaar of naar de grond. Eigenlijk was ik best trots toen. Mijn dochter van pas 14 jaar, besefte toch al duidelijk dat er met deze klassikale uitlating iets grondig mis was. Dikke pluim voor haar. Ze opperde dat mensen in de psychologische- en alternatieve zorgsector niet alleen een wetenschappelijke achtergrond nodig hadden, maar zeker ook een gevoel van medeleven. Een talent voor het aanvoelen van menselijke noden en achterliggende oorzaken van probleemsituaties. Volgens haar was het dan ook erg kortzichtig om te denken dat alleen datgene wat exact te meten is, ook belangrijk en waardevol (lees: er betaald voor moeten worden) is. ‘Mama die heeft een minderwaardigheidscomplex van hier tot in Tokio. Oogkleppen aandoen en hokjes-denken is wat die leerkracht doet. Je moet open staan voor nieuwe dingen, zelfs al lijken ze je in het begin wat raar. Je kan er alleen maar uit leren’. Hoor ik daar een echo van mezelf? ‘Ik word daar zo boos van mama. Zoiets kan toch niet. Ik zie toch wat jij hier met de kinderen doet met de paarden en de honden. Dat is toch goed. Je maakt die kinderen en hun ouders weer blijer en rustiger’. Ik krijg een typische passionele pubertirade over me heen en ik denk: wat een wijze jongedame heb ik hier bij me. Een tas warme chocomelk met een topping van empathie en een luisterend oor doen wonderen op zulke intense momenten met je kind. Voeg daarbij een kwispelend staartje en een scheef gehouden kopje met vragende oogjes van een van onze therapiehondjes en je wordt zo weer rustiger en kunt de situatie beter relativeren. Weet je ,zelfgemaakte knutselwerkjes verkopen en lekkere koekjes bakken voor Rode Neuzen dag is op zich een prachtig initiatief. Groots opgezette TV-shows en bijzondere acties die veel aandacht in de media krijgen zijn prima om geld in te zamelen en aandacht te krijgen voor kinderen met psychische problemen. Iedereen ziet het, vindt het geweldig en wil graag even zijn steentje bijdragen voor het goede doel. Maar wat doen we op kleinere schaal en op langere termijn? Mijn visie is dat we in essentie bij de basis moeten beginnen. Zonder al die toeters en bellen. Stug volhoudend en vaak tegen de stroom inzwemmend. Altijd blijven zoeken naar het talent en de bijzondere eigenschappen in onszelf en in onze kinderen. Een eeuwig durende,maar facinerende zoektocht. Je weet nooit welke schat je misschien achter de volgende bocht zal vinden. Beloon je kinderen voor dagelijkse gedragingen, die je vaak al als vanzelfsprekend beschouwt. Complimentjes doen wonderen. Leer je kinderen aandacht hebben voor- en genieten van- kleine dingen. Geef zelf het goede voorbeeld. Als wij als volwassenen en als ouders leren om de talenten van onze kinderen te herkennen en te waarderen, zelfs al zijn het niet die talenten die we voor hen in gedachten hadden, dan komen we volgens mij al een heel eind met die psychische hulpvragen. De hippotherapie-sessies die ik hier aanbied aan kinderen met een laag zelfbeeld en hun ouders, geven geen resultaten die exact wiskundig meetbaar zijn. Ik kan ze niet in tabellen en grafieken gieten. De stralende glimlach van de kinderen, de zucht van verlichting die je hoort als een kind ineens beseft dat hij of zij ook een waardevol talent heeft, spreken boekdelen. De manier waarop ze met een huppelpasje en vrolijk ratelend tegen hun ouders weer naar huis gaan na de sessie maakt me iedere keer weer blij. Is dat meer of minder waard dan tabellen of statistieken? Wie zal het zeggen? Als je ook eens wil ondervinden wat een sessie paardentherapie voor jouw kind kan betekenen, neem dan even contact op voor een gratis verkenningsgesprek. Paardengroetjes, Veerle 0474/51.55.22 Fe.vanespen@gmail.com Kleinekruishoeve.be